Franciszkanie we Lwowie

Kościół św. Antoniego we Lwowie został założony w pierwszej połowie XVII w. poza murami miasta, jako druga świątynia zakonu oo. franciszkanów we Lwowie. Zakon ten przybył do Lwowa już w pierwszym okresie dziejów miasta. Franciszkanie zostali sprowadzeni do Polski z Czech w pierwszej połowie XIII w. i skierowani na Ruś Czerwoną jeszcze w dobie książęcej.
OO. franciszkanie na ziemi halickiej, za czasów księcia Jerzego (Bolesława Trojdenowicza) posiadali już w 1345 r. swoją wikarię Ruską, bezpośrednio podległą papieżowi, która obejmowała 5 kustodii (Lwów, Gródek, Halicz, Kołomyja, Śniatyń) oraz domy mołdawskie. We Lwowie, po nowej lokacji miasta przez króla Kazimierza Wielkiego, franciszkanie otrzymali 11 listopada 1372 r. darowiznę od księcia Władysława Opolskiego w postaci domu i gruntu w pobliżu Niskiego Zamku dla rozbudowy klasztoru i wybudowania kościoła. Na mocy tej fundacji, w obrębie murów obronnych Lwowa powstał klasztor i kościół św. Krzyża. Ta siedziba franciszkańska w mieście przyczyniła się przez kilka wieków do rozwoju nauki wiary, podniesienia poziomu moralnego mieszkańców oraz do stałego wzrostu cywilizacyjnego.

a-001-panorama

Stan kultury i podniesienie dobrobytu materialnego był wówczas uzależniony i budowany na zasadach wartości religijnych, zapewniających wysoki poziom moralny. Działalność zakonu oo. franciszkanów obok wybitnego wpływu oo. dominikanów, posiadała wielkie znaczenie dla dalszego rozwoju społeczeństwa i jego prężności.
Nadchodzące okresy najazdów tatarskich, uciążliwe wojny ościenne, spory z innowiercami, oraz czasy reformacji doprowadziły do obniżenia życia religijnego i moralnego z równoczesnym upadkiem zakonów na ziemiach Rzeczypospolitej.
Ożywienie życia religijnego i podniesienie stanu moralnego nastąpiło dopiero w dobie potrydenckiej reformy kościoła katolickiego (poł. XVI w.). W pierwszej połowie XVII w., w czasie niszczących wojen ze Szwedami, Turkami, Moskwą czy zatargów z Kozakami, powstało w Polsce najwięcej fundacji kościelnych jako wyraz ożywionej potrzeby życia religijnego i nawrotu do wyższych wartości kultury. W tym czasie nastąpiła reorganizacja podziału administracyjnego zakonu oo. franciszkanów. W 1625 r. utworzona została prowincja polska i ruska, później (w 1686 r.) wydzielono z prowincji ruskiej litewską. Powstałe nowe formy życia zakonnego stały się prężnymi ośrodkami odrodzenia religijnego i duchownego oraz rozwoju społecznego. W XVII w. zakon franciszkański rozwinął swoją działalność w oparciu o podstawy swojej reguły, kierując głównie uwagę ku szerokim rzeszom społecznym, zwłaszcza jego niższym warstwom.

big_1280477466

Właśnie w tych warunkach, (w pierwszej połowie XVII w.) otrzymali franciszkanie we Lwowie fundację dla zbudowania poza murami obronnymi miasta, drugiego klasztoru wraz z kościołem pod wezwaniem św. Antoniego. Usytuowanie jego nastąpiło wśród podmiejskich winnic, w pobliżu domów z ogrodami mieszczan i rzemieślników Lwowa, potrzebujących oparcia duchowego w czasie, gdy nieustanne najazdy wrogów niszczyły ich mienie położone na przedmieściach.
Ojcowie franciszkanie nie przerywali swojej działalności w okresach stałych wojen i powtarzających się napadów wrogów, jakie miały miejsce w XVII wieku. Ich lwowski nowozbudowany drewniany kościół św. Antoniego i zabudowania padały pastwą płomieni z rąk hord zmierzających ku mocnym fortyfikacjom Lwowa. Przez długi czas trwały odbudowy i leczenie poniesionych ubytków. Pomimo zawieruch wojennych, za panowania króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego, kościół św. Antoniego rozpoczęli franciszkanie wznosić z trwałego materiału jakim jesi ciosany kamień. Z okruchów doszłych do nas wiadomości możemy wyłowić tylko niektóre szczegóły z historii tej drugiej franciszkańskiej budowli we Lwowie, świadczącej o jednej z działalności tego zakonu.

0_61638_6c4dd2dc_xl